Урьд болздог асан төгөлдөө ирлээ.
Усан нүдэлжээ модод!
Навчсаас хагацах дусал бүр нь
Надаас түүнийг асуух мэт дуутай юм.
Эргээд харвал мөрнөөс татах шиг
Ийм амьдлаг оршихуйсан..,
Ингээд ганцаар ирэхэд аргадах мэт
Инээхийг мартсан уруулыг салхиар арчина.
-Битгий.., битгий төгөл минь
Бид хоёр хоёулаа шаналж байна.
Бие биедээ хань болдог орчлонгын жамаар
Би түүнээсээ салж, чамайг гэж ирлээ.
2011.10.24 нд УБ хот
No comments:
Post a Comment