АФОРИЗМ

Дээр блогтоо өөрийн хэдэн афоризм оруултал багахан хэмжээний хэлэлцүүлэг өрнөж байсан удаатай.  Гэхдээ афоризмыг туйлын үнэн гэж харах нь өөрөө тэнэг хэрэг л дээ. Ер нь афоризмыг өөртөө сэдэл, сэрүүлэг маягаар тусгаж авна уу гэхээс биш амьдралынхаа хэв маяг, зарчим мэтээр ойлгох нь буруу юм.  Хүний амьдралыг хэдхэн үгэнд багтаагаад хэлчих тийм арга, ухаан, хүн одоогоор байхгүй л болов уу? Тэр л үүрэг бүхий зүйлийг зарим хүмүүс хэт хүндээр хүлээж аваад, чичрээд байдаг тал бий. Тэгээд ч нээг их сүйдтэй юм бичлээ гэж бодохгүй байгааг минь  өмнөх бичлэгээс хараа биз дээ. Юутай ч миний блогын хамгийн их хандалтыг Афоризм аваад байгаа учир дахин өөрийн хэдэн “үгс”-ээ та бүхэнд толилуулъя. Дараа тэгж байгаад афоризмын тухай нэлээд ултай бичигдсэн “шинжлэл” орууламц. 

Туйлшрал бол тэнэглэлийн томоохон хэлбэр мөн.

ӨР НИМГЭН СОНЕТ

Урьд болздог асан төгөлдөө ирлээ.

Усан   нүдэлжээ  модод!

Навчсаас хагацах дусал бүр нь

Надаас түүнийг асуух мэт дуутай юм.

Эргээд харвал мөрнөөс татах шиг

Ийм  амьдлаг  оршихуйсан..,

Ингээд ганцаар ирэхэд аргадах мэт

Инээхийг мартсан уруулыг салхиар арчина.

-Битгий.., битгий төгөл минь

Бид хоёр хоёулаа шаналж байна.

Бие биедээ хань болдог орчлонгын жамаар

Би түүнээсээ салж, чамайг гэж ирлээ.

                          2011.10.24 нд УБ хот

СЭТГЭЛДЭЭ НАРГҮЙ ХҮНИЙ НҮД НЬ УС ШИГ БАЙДАГ

Надад мөн чанар буй аваас тэр хүн чанар л...

                                                                       О.Д

Сэтгэлдээ наргүй хүний нүд нь ус шиг байдаг.

Сэмээрхэн гишгэх, гөлөлзөн харах нь зүрхийг

Живүүлэх шиг санагддаг. Яагаад ч юм тийм

Хүмүүсийг би шарихран өрөвдөж, яг борооны

Дараах сонингийн цаас шиг эмзэг болчихдог.

-Толгойгоо өргө, амьдралыг үнэл гэж хэлэхийг

Хүсэвч тэдний нэг өөрөө юм шиг санагдаад...

Тэгээд уйтгарт, уртын урт шүлгүүдээ бичдэг!

                                         2011.11.16нд УБ хот

ЧИ

Чи

Борооноос төрсөн мэт,

Уйтгар ээж чинь юм шиг

Үсэн дундуур чинь ганцаараа алхаад л баймаар...

Эргэн харах чинь үүлэн завсраар

нарны ганцхан цацраг асгарах өнгөтэй

Инээх чинь шинэ гутал өмссөн хүүгийн төрхтэй...

Чи намрын нэг хэсэг мэт,

эсхүл чиний нэг хэсэг намар шиг...

Навчсын дээгүүр итгэлтэй гишгэлэн орхин одогч,

Зүгээр нэг явчихгүй өөрийгөө үргэлж сануулагч

чихний гэдсээ имэрдэг үйлдлээ нүдэнд үлдээсэн

Зүүд шиг, сэрсэн ч санаанаас гардаггүй зүүд шиг чи.

Ямар их хайрын шүлэг өөрт чинь зориулагдсаныг ойлгоогүй,

юу ч болоогүй юм шиг л амьдарсан

Янжинлхам юм чи.  

Хараамаар санагдавч, харанхуйн дундаас

Хос гэнэн чинь тодроод,

Хайран нь чи.., хайртай нь би.

Ганцаардал шиг ганц, ганцаар, ганцаараа тавилант

Ганцхан хувь чи...

Чи.

2012.06.14 нд УБ хот

ДӨРВӨН УЛИРАЛ

Шар усны үер

Сүүдрийг минь хүртэл урсгаж одлоо...

Шаналанг ч мартуулсан их ганцаардал

Хавар

Шиврээ бороо дээвэр тогших нь

Уйтгар, уйтгар гэх шиг сонсогдохуй...

Санаа алдалт нам гүмийн завжнаас үүлгэн цухуйна

Зун

Өвгөн царсан дээрээс

Өнчин болжмор нисэв...

Навч тасрах адил

Намар

Цантсан цонхон дээр бүсгүй 

Цас зурна...

Цамцаа хэзээ тайлах бол

Өвөл

                                               2007 Түнэл

ШҮЛЭГ

                     
                    















                    Надад бэлтгэсэн авсан дээр янаглах хос л
                    Нартад хорогдох сэтгэлийг минь ойлгоно!

Чиний бие аль болох, миний бие аль болохыг
          Ялгахгүй болчихдог
Хөлстэй, хөл орооцолдсон шөнүүдээ дурсаж хэвтэнэ.

Би өөрөө мэдэлгүй зайг тань
          Хажуудаа үлдээж унтдаг.
Битгий зэмлээрэй, мартана гэчихээд амласандаа хүрсэнгүйг!

Ердөө л хулчгар гэдгээ мэдэхийн тулд чамтай учирснаа
          Одоо ухаарсан минь нэгэнт оройтож,
Ертөнцийн зүг бүрээс чиний л инээд цуурайтна.

-Үүрд ... гэж хэлэхэд чинь төрсөн гашуун мэдрэмж
          Өнөөдөр миний юм бүхэн болсон байна.
Өөрийгөө буруутгахаас андуу нь надад үгүй ээ...

Хамтдаа асан хором бүрээ ганцаар дурсах шиг
Харамсмаар юм амьдралд үгүй ажээ...
                                                             Хонгор минь!
                                                 2010.05 УБ хот